پاسخ به شبهات
در شبکه لوس آنجلسی مطرح شد که چرا بزرگان دینی اسلام در ایران اجازه دست بوسی می‌دهند؟
اما، بوسیدن در رفتارهای انسانی، نشانه و ابراز لطف، محبت، احترام و گاهی قدردانی است، چنان چه در غرب بوسیدن عکس آوازه خوان‌ها، رقاصه‌ها یا فواحش محبوب‌شان رایج‌تر از بوسیدن دست علمای دین در این دیار است و آن را بد یا تحقیر آمیز نمی‌شمارند و حتی بوسیدن سگ‌شان را نشانه و بروز طبیعی محبت‌شان قلمداد می نماینذ! اما موضوع به ابراز علاقه‌ی مردم به علمایشان که برسد (چون از این نمود ناراحت هستند و به ضررشان است)، نکته سنج شده و اهل اسلام، احکام، اخلاقیات و حتی عرفان نیز می‌شوند؟!
در فرهنگ اسلامی، «بوسیدن دست» به دو نیت و هدف متفاوت بیان شده است: یکی به نیت و هدف بندگی، کرنش و ذلالت در مقابل یک قدرت (اعم از اقتصادی، مدیریتی، حکومتی و ...) که این حرام است. نه کسی آن را ممدوح و حتی جایز می‌شمرد و نه هیچ مؤمن و مسلمانی جواز آن را صادر می‌نماید، چه رسد به بزرگان دین. اما یک بوسیدن دست، ابراز و اظهار محبت، احترام و یا قدردانی است، که نه تنها در موضع حقش هیچ اشکالی ندارد، بلکه به آن توصیه نیز شده است. چنان چه:
پیامبر اکرم (ص) دست و بازوی کارگر را می‌بوسید – به بوسیدن دست پدر و مادر به عنوان محبت و نیز تشکر و قدردانی توصیه شده است – حتی بوسیدن پای آنها نیز جایز و ممدوح است – حتی اگر کسی با دستش عمل خیری انجام دهد، مثلاً انفاق یا صدقه‌ای دهد، دست خود را به این عنوان که عمل خدایی انجام داده است و یا حتی (یدالله) می‌بوسد – بوسیدن دست معلم به پاس تشکر از علم‌آموزی خوب است ... و همین طور بوسیدن دست عالم به علامت محبت، احترام و قدردانی از زحمات او برای شناساندن اسلام ... و هیچ اشکالی هم ندارد.
البته بزرگان دین علاقه‌ای به این دست بوسی ندارند و چه بسا بسیار هم ناراحت شوند، اما دلیلی ندارد که حتماً جلوی انجام مستحب و بروز محبت منطقی مردم را بگیرند و یا در مقابل جماعت مشغول درگیری و کش و اکش با مردم شوند. هر چند که حتی الامکان ممانعت به عمل می‌آورند